FOUT 401: Geen toegang (Unauthorized)

FOUT 401: Geen toegang (Unauthorized)

De prestaties van postduiven gedurende de oorlogen

Hoewel duiven een afkeer van veel lawaai hebben en dus van kanongebulder, hebben ze tijdens de wereldoorlogen verbazingwekkende prestaties geleverd. Tijdens de eerste wereldoorlog werden voor het eerst verrijdbare duivenhokken ingezet en dat moest wel, omdat de frontlinie van dag tot dag aan hevige verandering onderhevig was. Rapporten van het Amerikaanse leger leren ons dat toen 78 vitale berichten door postduiven werden overgebracht door in totaal 72 duiven. Geen enkele met een bericht voorziene duif ging verloren. Allen wisten dus hun verrijdbare hok te bereiken! Als u even stilstaat bij het feit dat toentertijd niet even de draagbare telefoon gepakt kon worden of een vergelijkbaar communicatiemiddel, dan behoeven de prestaties van postduiven tijdens de oorlogen geen enkel commentaar!

Tijdens de slag om St. Mihiel brachten postduiven, of het nu mistig was of regende, of er nu mosterdgas werd gebruikt of niet, tijdens artillerievuur of bombardementen, 90 belangrijke boodschappen over van de frontlinie naar het generale hoofdkwartier. Tijdens dit offensief gingen 24 van de 202 vanuit tanks geloste postduiven verloren. Echter alle boodschappen kwamen aan, omdat elke postduif een kopie meekreeg van de boodschap van de voor hem geloste duif. De snelheid van deze duiven bedroeg ongeveer 60 km per uur, ondanks alle geschetste slechte omstandigheden tijdens hun vlucht.

Toen het offensief om de Maas vallei van start ging, hadden de postduiven slechts 5 dagen training naar hun verrijdbare hok achter de rug. Toch brachten in totaal 442 duiven 403 berichten veilig over. De gevlogen afstanden varieerden van 25 tot 60 km. Het verliespercentage werd geweten aan de te korte trainingsstage van de dieren. Een verbazingwekkende constatering is het wel als je bedenkt hoe gemakkelijk het tegenwoordig is om een GSM telefoon af te luisteren. Toen viel geen enkel belangrijk bericht in handen van de vijand!

"Big Tom" leverde een prestatie van formaat. Op een dag werd hij om half drie in Grandpre gelost en moest hij tijdens hevig artillerievuur zijn hok zien te bereiken. Hij overbrugde de afstand van 40 km in 25 minuten tijd. Toen men hem oppakte, ontdekte men dat een van zijn poten eraf was geschoten en dat een deel van zijn borst door een kogel was opengereten en dat de kogel er nog in zat. Het ijzeren hulsje met de boodschap erin had hij(het hing aan de spieren van zijn kapotte poot) echter veilig afgeleverd.

"The Mocker" werd geraakt door de kogel uit een machinegeweer bij zijn 52ste opdracht, wat hem een oog kostte. Toch bereikte hij in de ochtend van 12 september 1918 zijn hok in recordtijd. Hij bracht het bericht over met de locaties van diverse stukken Duits geschut, die de Amerikanen zware verliezen toebrachten. Met de informatie die "The Mocker" overbracht wisten de Amerikanen de Duitsers binnen 20 minuten het zwijgen op te leggen. "The Mocker werd geboren in 1917 en overleed 15 juni 1937. Hij werd met militaire eer begraven, omdat hij was onderscheiden met het Croix der Guerre, de hoogste militaire onderscheiding.

"Spike", een andere postduif, was gelukkiger dan zijn twee hokgenoten "Big Tom" en de "Mocker". Hij keerde van 52 missies telkens ongedeerd uit de frontlinie terug en elk bericht bevatte vitale informatie voor de Amerikaanse generale staf. "Spike" deed met "Cher Ami" en "The Mocker" dienst bij de 77e Divisie en werd geboren in januari 1918 en overleed op 11 april 1935 op de leeftijd van 17 jaar, na een prachtige staat van dienst.

"President Wilson" was een postduif die werd gebruikt door het Tank korps, maar werd later overgeplaatst naar de Maas vallei. Net zoals "Spike" bracht hij vele trips tot een goed einde. In de morgen van 5 november 1918, toen de situatie hopeloos was werd hij gelost met een bericht, waarvan vele soldatenlevens afhingen. Het was erg mistig en er werd onophoudelijk geschoten met mitrailleurs door de vijand. "President Wilson" slaagde in zijn missie en bracht het bericht veilig over, hoewel het hem een poot kostte. In het ziekenhuis wist men hem echter weer helemaal op te lappen. "President Wilson" overleed op 8 juni 1929 te Fort Monmouth. Zijn lichaam werd opgezet en ondergebracht in het National Museum te Washington.

De Engelsen en de fransen decoreerden tijdens de oorlog sommige van hun postduiven, maar de Amerikaanse duiven kregen geen enkele onderscheiding wegens moed toegekend omdat het congres die hoge eer alleen aan mensen had voorbestemd. Vele Britse en Amerikaanse musea herinneren aan deze vliegende helden. Bezoekers kunnen duiven zoals "Lord Adelaide", "President Wilson", "Julius Ceasar", "Lady Astor", "Jungle Joe", en "Burma Queen" bewonderen. Veel van hen werden met militaire eer begraven omdat ze een hoge rang, soms wel die van kapitein, in het leger hadden.

Niet alleen over land behaalden postduiven tijdens de eerste wereldoorlog geweldige prestaties. Elke oorlogsvlieger in die tijd had wel enkele gevleugelde boodschappers aan boord om zijn positie door te kunnen geven als hij neergeschoten was. Sommige duiven werden getraind om 's nachts te vliegen, ze vergezelden veldposten, parachutisten en onderzeeërs en maakten zelfs foto's van vijandelijke doelwitten voor het slagen van luchtaanvallen.

Tijdens de eerste wereldoorlog hadden de geallieerden in totaal ongeveer 320.000 postduiven gestationeerd voor communicatieve doeleinden. De duiven die door de marine werden meegenomen tijdens de Mac Millan Expeditie op Groenland, werden speciaal geselecteerd en getraind voor dit werk in de poolstreken. Een speciaal hok werd gebouwd en heel veel voer werd meegenomen. Helaas overleefden slechts vier postduiven dit barre avontuur.

De Britse, Franse en Belgische regering rekruteerden bijna alle postduiven uit hun land voor het overbrengen van berichten. Zelfs de duiven van koning George werden opgeroepen en brachten vele berichten vanaf en over zee naar het hok achter het paleis van Sandringham.

"GI Joe" is een van de bekendste oorlogsduiven uit de geschiedenis. Hij spaarde door het succesvol bezorgen van berichten vele duizenden soldaten het leven. De 56ste brigade van het Britse leger zou op 18 oktober 1943 om 10 uur het stadje Colvi Vecchia in Italië aanvallen. De Amerikanen zouden het stadje bombarderen om zo de inname van het stadje door de Engelsen te vergemakkelijken. De Duitsers waren echter met de noorderzon vertrokken, zodat de Britten het stadje ruim voor 10 uur al hadden ingenomen. Alle pogingen om het bombardement met de moderne communicatietechnieken af te gelasten faalden jammerlijk. Toen werd "GI Joe" gelost met het belangrijke bericht om het bombardement te stoppen. Hij legde de 35 km naar het Amerikaanse hoofdkwartier af binnen 20 minuten en arriveerde juist voordat de bommenwerpers op zouden stijgen. Als hij enkele minuten later zou zijn gearriveerd zou het met de Britse soldaten slecht zijn afgelopen. Generaal Mark Clark, de commandant van de 5e Divisie van het Amerikaanse leger, gaf een verklaring uit waarin stond dat "GI Joe" het leven van tenminste 1000 Britse soldaten had gered. In november 1946 werd "GI Joe" van Fort Monmouth(USA) naar Londen overgevlogen, alwaar hij gedecoreerd werd met Dickin Medal of Gallantry, voor betoonde moed door de burgemeester van Londen.

"GI Joe", een donkere kras met witte vleugelpennen en een witte slab, werd geboren op 24 maart 1943 in Algiers. Hij bracht veilig berichten over van het Tunesische front, werkte rond Bizerte en ging vandaar naar het Italiaanse front. Na zijn "diensttijd" werd "GI Joe" op rust gesteld in het zogenaamde Churchill hok van de helden van het Amerikaanse leger in Fort Monmouth samen met 24 andere postduiven oorlogsveteranen. In maart 1957 werden de overgebleven oorlogshelden in diverse dierentuinen over de USA verspreid. "GI Joe" kwam zo in de dierentuin van Detroit terecht waar hij op 3 juni 1961 stierf op 18 jarige leeftijd. Kort daarop werd "GI Joe" weer terug overgebracht naar Fort Monmouth, waar hij nu in de Meyer zaal van het Historisch Museum te bewonderen is.


Sitemap
Printvriendelijk
Mail sturen
RSS feed

Submenu

Uw naam

Paswoord

Remember me


Steven van Breemen